Bu felaketin kalbi, Türkiye’nin merkezindeki dağlara tünemiş, bir milyon nüfuslu hareketli bir şehir olan Kahramanmaraş’a giden otoyolun sonunda yatıyor.
Ayar muhteşem ama bu topluluk aynı zamanda Doğu Anadolu Fayı boyunca oturuyor. Pazartesi günü iki büyük deprem yüzeyi parçaladığında, şehrin sakinleri kendilerini her ikisinin de merkez üslerine çok yakın buldular.
Şehre girerken plastik çadırlarda ya da açık ateşlerde yemek pişiren on binlerce insan gördük. Sokaklarda şiddetli bir rüzgar eserken insanlar ısınmak için battaniyelere sarıldı.
‘Kritik’ 72 saatlik kurtarma penceresi geçişleri – en son güncellemeler
Yine de bunlar hayatta kalanlardır, kendilerini hayatta tutmayı başaranlardır.
Komşularının çoğu yok.
Şehrin bir dizi yeni inşa edilmiş, çok katlı apartmana ev sahipliği yapan Abrar bölgesi denilen bölgesine gittik.
En fazla 11 katlı dokuz konut bloğu temellerinden söküldü, sakinleri düzensiz mezarlara gömüldü.
Küçük gönüllü grupları yaşam belirtileri aramak için beton levhaların üzerine tırmandı, ancak çatlakların arasından hayatını kaybedenlerin bazılarının cesetleri görüldü. Enkazın içinden çıkan bir kadın ayağı ve ‘A Blok’ dedikleri bir binanın sıkıştırılmış zeminleri arasında bir erkek kafası gördük.
Devamını oku:
Kurtarma ekipleri akıllara durgunluk veren bir yıkımla karşı karşıya
Hayat kurtarmaya nasıl yardımcı olabilirsiniz?
Türkiye’ye Suriye’den daha fazla yardım mı gönderiliyor?
Hayatta kalanları aramak
Metal levha ve kırıklarından bir kız cesedi çıkarılırken, büyük bir moloz yığınının tepesinden işkence dolu bir çığlık duyduk.
11. katta ailesiyle birlikte yaşayan Juma Aktop adında bir adamdan geldi. Yatağının üzerine serdiği battaniyeye sarınmış 12 yaşındaki kızı Leyla’ya bakıyordu.
Amcası Mustafa onu yokuş aşağı taşıdı ve aşağı inerken adını seslendi.
“Leyla” diye bağırdı, “Leyla.”
“Yaşayıp yaşamadığına baktın mı? Yaşıyor mu biliyor musun?”
Mustafa enkaz dağının eteğinde yere yığıldı ve bir gönüllü cesedi kontrol etti.
“Maalesef hayır,” dedi.
Babası onun harika bir kız olduğunu söyledi ve onu yardımsever, neşeli ve kibar olarak tanımladı.
‘Dünya tepetaklak oldu’
“Günlerdir onu arıyor olmalısın?” Diye sordum.
Juma Aktop, “Evet, öyleydim” dedi. “Nasıl hissediyorum? Dünya tepetaklak oldu, söyleyebileceğim tek şey bu. Aileden hayatta kalanların hepsi şimdi biz ölü gibi yaşıyoruz.”
Türk hükümeti elinden gelen her şeyi yaptığını söylüyor ve kurtarma operasyonunu “günlük olarak gelişiyor” olarak nitelendiriyor.
Ancak Abrar bölgesinde insanlar kızgın ve üzgündü. Kazı makineleri ve vinçler gibi ilk ağır makineler daha yeni gelmişti.
Devamını oku:
Dondurucu köylerde büyük kuyruklar – yardım henüz gelmedi
Kurtarma görevlileri tarafından su verilen mahsur kalan çocuk
Adam Galler’den seyahat ediyor – sadece gömülü ailesini bulmak için
Kadınlar ağlıyor ve yıkım her yerde
Umut umutsuzluğa dönüşür
Bir adam durdu ve kamerayı işaret etti.
“Neredeler? Neredeler? Araç yok, elektrik yok, burada hiçbir şey yok, jeneratör yok, insanlar soğuktan ve açlıktan ölecek.”
Ailesinden iki kişinin enkaza gömüldüğünü ve hükümetin yardım etmek için hiçbir şey yapmadığını söyledi. Telefonunu çıkarıp salladı.
“Bağlantı yok, sinyal yok, iletişim kuramadığımız için telefonlarımızı düşürelim, neden? Neredeler, neredeler?”
1:05 Çocuklar yaklaşık üç gün sonra kurtarıldı
Bazıları mucize gibi bir şeyi, enkazın altından kurtulanların çıkmasını bekliyor.
Ancak artık büyük moloz yığınlarının hakim olduğu bir bölgede umut umutsuzluğa dönüşüyor.
