Türkiye’nin Osmaniye şehrinde sessizliğin sesi kimsenin duymak istemediği bir şeydir.
250.000 kişilik bu topluluk, deprem düzinelerce apartman bloğu ve düzensiz yığınlara indirgenmiş ofislerle.
Yüzlerce insan enkaz altında kaldı ve arkadaşları ve aile üyeleri onları geri almak için çaresiz.
Bunun çok fazla aktivite gerektireceğini biliyorlar.
Merkezden çok uzak olmayan küçük bir köşede, ağır makinelerin, kepçeli büyük kazıcıların molozları kaldıran uğultusunu duyduk.
Ardından, bir arama kurtarma ekibinin bir üyesi, bölgede sessizlik çağrısı yaptığında hepsini susturdu.
“Her şey sakin,” diye bağırdı. Yaklaşık yüz kişi kendilerine söyleneni yaptı.
Türkiye-Suriye Depremi hakkında daha fazla bilgi
Başka bir kurtarıcı kırık beton levhaların arasındaki çatlakları aradı. “Beni duyabiliyor musun? Beni duyabiliyorsan duvara vur.”
Resim: Bir oyuncak bebek enkazda yatıyor
Ama umutsuz soruları cevapsız kaldı – sessizliğin sesi hepimizin üzerinde ağır bir şekilde asılı kaldı.
Bölgede beş apartman vardı ama hepsi dairesel yığınlar halinde yıkılmıştı.
Deprem meydana geldiğinde sakinler uyuyordu ve kimsenin hayatta kalması pek olası görünmüyor.
“Burada çok insan yaşıyormuş gibi görünüyor?” Frut Soycan adında bir mahalle sakinine sordum.
“Bu bölgeye baktığınız zaman burada 150 civarında insan yaşıyor derdim ama kesin emin olamayız, bunu sadece Allah bilir” diye cevap verdi.
“Birinin hayatta kalabileceğini düşünüyor musun?”
“Bulduğumuz insanlar çoktan ölmüştü. Ama canlı birini bulursak, onları almak için burada bekleyen ambulansları var.”
Umut soluyordu ve görünüm kasvetliydi.
Bir parça ışık için çaresiz kalan seyircilerin ıstıraplı tonunu dinledik.
Bir moloz yığınının üzerinde sessizce duran arama ve kurtarma ekibine doğru bir adam öfkeyle bağırdı.
Bir kadın ağlamaya başladı, hüsranı duygusal bir patlamayla ortaya çıktı: “Dün vali buraya sırf görünmek için geldi ama hiçbir şey yapmıyor.
“Bu binalarda çocuklar var, üç yaşındakiler ve beş yaşındakiler ama hiçbir şey yapmıyorlar.”
Gözyaşları yanaklarından aşağı döküldü.
4:24 Sky’dan Tom Cheshire, Türkiye ve Suriye’deki kurtarıcıların karşılaştığı zorluklara bakıyor
Osmaniyeliler hareketlilik istiyor, erzak ve şehrin dört bir yanındaki yüzlerce noktada arama kurtarma uzmanlarına ihtiyaç duyuyor.
Ve enkazdan çıkarılan insanların sesini, tezahüratları, uğultuları ve aile birleşimlerinin sevincini duymak istiyorlar.
Sessizlik, çok az kişinin düşünmek istediği bir durumdur.
